مسیر رضایت

زندگی ما با تصور اینکه عالی هستیم شروع می شود. می توانیم در پنج سالگی در جمع برقصیم، نانگران از

اینکه دیگران در مورد ما چه فکر می کنند. اما با رشد ما، این احساس رنگ می بازد، به وسیله ی اطرافیان و

والدین و رسانه ها و مواقعی که احساس شرمساری کرده ایم.

به هنگام بزرگسالی به خودمان شک پیدا می کنیم، خودمان را به شیوه ی بدی قضاوت می کنیم، منتقد جسم

خود می شویم، منتقد بی نظم بودن خود، و منتقد تمام اشتباهاتی که کرده ایم. و به جایی می رسیم که

زندگی مان را دوست نداریم.

در نتیجه سعی می کنیم که این خود ناقص مان را پیشرفت دهیم، چون همیشه گند می زنیم به دنبال بهتر

بودن ایم. یا به توانایی مان برای کسب نتیجه ی بهتر شک داریم و در نتیجه از آن ناشادیم. یا چون به توانایی

خود باور نداریم با دست خود تلاش و کوشش را خراب می کنیم. دوست نداشتن خود، منجر به بدتر شدن

روابط، شغل خسته کننده، ناشادی از زندگی، شکایت از زمین و زمان و اغلب عادتهای ناسالمی مثل خوردن

فست فود، زیاده روی در الکل، بی تحرکی، ولخرجی و اعتیاد به بازیهای ویدئویی یا اینترنت می شود.

منبع: راهنمایی برای شاد بودن از زندگی